«Το σύστημά μας είναι το καπιταλιστικό, είναι ένα σύστημα όπου μας πετάνε σε ένα λάκκο και οι πλούσιοι έχουνε μαχαίρια και τα μέσα και μας παρακολουθούν από πάνω»
«η δεξιά πτέρυγα λέει πως πρέπει να απαλλαχτούμε από εγκρίσεις στα τρόφιμα, κοινωνική ασφάλιση και δωρεάν περίθαλψη για τους φτωχούς και όλα αυτά που μας κοστίζουν λεφτά, και ελεύθερο το ένα, ελεύθερο το άλλο, πρέπει να κόψουμε την κοινωνική πρόνοια.»
«Οι άνθρωποι μπορούν να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, για τους εαυτούς τους. Οι άνθρωποι σαν ενότητα, σαν κοινωνία, χρειάζονται ένα νοσοκομείο (...) χρειάζονται να χτίσουν κάτι για τον εαυτό τους, ξέρουν πως να το κάνουν ή χρειάζονται ένα δρόμο, δε χρειάζονται έναν κυβερνήτη ή έναν μαέστρο ή έναν πρωθυπουργό να πει «ναι, ξέρεις, θα κρατήσω αυτά τα λεφτά στην άκρη γι’ αυτό το σκοπό».
«Μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις που είναι για το συμφέρον όλων. Μπορούμε να έχουμε μία κοινωνία του τύπου «Θα σου άρεσε να δουλεύεις; Να έχεις υγειονομική περίθαλψη, θέλεις παιδεία, θέλεις τροφή, στέγη, μεταφορά στη δουλειά σου;» Αυτό είναι η αναρχία. Δε χρειάζεται να έχεις 4 σπίτια και δυο βάρκες. Και γιατί αυτό δεν είναι ρεαλιστικό; Δεν είναι αυτό ρεαλιστικό; Το να έχεις ό,τι χρειάζεσαι και περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη ζωή για τα παιδιά σου, αυτό είναι ρεαλιστικό! Απλά πρέπει να μοιράσουμε τα μέσα-πηγές ισότιμα και θα υπήρχε δουλειά για όλους».
Εννοώ πως, χωρίς να λέω το αυτονόητο, ότι –ξέρεις- δε συμπαθούν ανθρώπους σαν εμάς, θα έλεγα ότι οι άνθρωποι αν είχαν τη γνώση... αρκετοί άνθρωποι θα ήθελαν να διαδόσουν πως υπάρχει ένας άλλος δρόμος και μαθαίνεις αυτό το δρόμο, δηλαδή τον εναλλακτικό. Και οι άνθρωποι θα αντιστεκόντουσαν (...) και θα έλεγαν «ας αλλάξουμε αυτή την κοινωνία» γιατί υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό.
Ξέρεις, εκνευρίζομαι, γιατί όσα περισσότερα μαθαίνω –ξέρεις- βλέπεις τις κυβερνήσεις να κάνουν αυτό, και υπάρχουν νόμοι εναντίον ... εννοώ... το σύστημα έχει στηθεί για να υπερασπίζεται τις εταιρείες, τις ελίτ και τους πλούσιους και συνεχίζουν να αλληλοψηφίζονται και να δίνουν στους εαυτούς τους θέσεις εξουσίας και δυστυχώς οι άνθρωποι είναι αξιολύπητοι, φοβούνται να αλλάξουν και είναι μόνο «ρεπουμπλικανοί και δημοκράτες, ρεπουμπλικανοί ή δημοκράτες» -ξέρεις- είναι το ίδιο πράγμα. Κι έτσι ψηφίζουν (...)
Οι άνθρωποι μπορούν να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις, για τους εαυτούς τους. Οι άνθρωποι σαν ενότητα, σαν κοινωνία, χρειάζονται ένα νοσοκομείο (...) χρειάζονται να χτίσουν κάτι για τον εαυτό τους, ξέρουν πως να το κάνουν ή χρειάζονται ένα δρόμο, δε χρειάζονται έναν κυβερνήτη ή έναν μαέστρο ή έναν πρωθυπουργό να πει «ναι, ξέρεις, θα κρατήσω αυτά τα λεφτά στην άκρη γι’ αυτό το σκοπό». Έχουμε πολύ λιγότερο πόλεμο (sic) και το ξέρω και... ξέρεις, οι νόμοι υπάρχουν για να προστατεύουν τις επιχειρήσεις, τις επιχειρήσεις των ΗΠΑ και οι πλούσιοι πληρώνουν τους λιγότερους φόρους από οποιονδήποτε άλλον, ξέρεις, αναλογικά. Και ξέρεις, η μπάλα πέφτει στους φτωχούς και τη μεσαία τάξη αλλά εμείς είμαστε που πάμε στον πόλεμο, εμείς είμαστε που γινόαμστε αστυνομικοί, που κάνουν όλη τη δουλειά, οι γιατροί, οι οδηγοί ταξί, οι υπάλληλοι στα ξενοδοχεία. Εσύ κάνεις όλη τη δουλειά και ο κυβερνήτης (...) εμ... θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρα ... και ξέρεις, είναι ένα ενοχλητικό πράγμα γιατί πρέπει να εκπαιδεύσεις τους ανθρώπους με τρόπο όπως «κοιτάξτε μπορείτε να πάρετε τη ζωή στα χέρια σας, μπορείτε να κάνετε κάτι, δεν πρέπει απλά να κάθεστε (...) και να ελπίζετε για κάτι, να ελπίζετε ότι ψηφίζετε για κάτι που σας συμφέρει και να ελπίζετε ότι δε θα πάρουν τα χρήματα για τα σχολεία που πρέπει να πάνε τα παιδιά και να ελπίζετε ότι δε θα κλείσουν ένα νοσοκομείο ή δε θα πουλήσουν το σπίτι σας ή να ελπίζετε πως θα εκπαιδεύσουν περισσότερους δασκάλους (...), να ελπίζετε πως θα πάρετε περισσότερη υγειονομική περίθαλψη, να ελπίζετε πως είναι εκεί έξω για εσάς. Είναι εκεί έξω για τις επιχειρήσεις που τους διόρισαν και τους έδωσαν χορηγίες για τις καμπάνιες τους, από την αρχή, κι έτσι τους χρωστάνε.
Ξέρεις, οι άνθρωποι με ρωτάνε «τι αναρχία»; Κι εγώ τους ρωτώ «πώς πιστεύεις ότι θα ήταν η ιδανική κοινωνία»; Όλοι δουλεύουν για μια καλή ζωή, ξέρεις οι άνθρωποι συνεργάζονται για εκπαίδευση, υγεία και όπως είπα όλοι δουλεύουν και υπάρχει παιδεία για τα παιδιά και τελικά τους απαντώ, αυτό είναι η αναρχία. Είναι μία κοινωνία ελεύθερων ατόμων που συνεργάζονται, που θα έχει σχολεία και νοσοκομεία, οι ώρες εργασίας θα μειωθούν κατά 2/3, γιατί στηρίζουμε τους πλουσίους, στηρίζουμε τις επιχειρήσεις, που προσπαθούν να βγάλουν κέρδος από αυτό (σ.σ.: από την παραπάνω δουλειά). Το σύστημά μας είναι το καπιταλιστικό, είναι ένα σύστημα όπου μας πετάνε σε ένα λάκκο και οι πλούσιοι έχουνε μαχαίρια και τα μέσα και μας παρακολουθούν από πάνω κι όλοι παλεύουμε για το 10% και διδασκόμαστε να πιστεύουμε πως αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος. «Μπορείς να γίνεις ένας από εμάς αν παλέψεις όσο σκληρά χρειάζεται». Είναι ανέκδοτο. Γιατί να είμαστε σε μια κοινωνία ζώων; Είμαστε ζώα, αλλά είμαστε έξυπνοι. Έχουμε νόμους έχουμε ψυχή (σ.σ.: πιθανότατα το λέει με την έννοια της συνείδησης). Μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις που είναι για το συμφέρον όλων. Μπορούμε να έχουμε μία κοινωνία του τύπου «Θα σου άρεσε να δουλεύεις; Να έχεις υγειονομική περίθαλψη, θέλεις παιδεία, θέλεις τροφή, στέγη, μεταφορά στη δουλειά σου;» Αυτό είναι η αναρχία. Δε χρειάζεται να έχεις 4 σπίτια και δυο βάρκες. Και γιατί αυτό δεν είναι ρεαλιστικό; Δεν είναι αυτό ρεαλιστικό; Το να έχεις ό,τι χρειάζεσαι και περισσότερο ελεύθερο χρόνο και καλύτερη ζωή για τα παιδιά σου, αυτό είναι ρεαλιστικό! Απλά πρέπει να μοιράσουμε τα μέσα-πηγές ισότιμα και θα υπήρχε δουλειά για όλους. Υπάρχει δουλειά για όλους αυτή τη στιγμή στην Αμερική. Αν (...δημοσιοποιούσαν???...) όλα τα σπίτια κι όλες τις εταιρείες (...) και τις υποδομές, τους δρόμους, τις γέφυρες κι όλα αυτά τα πράγματα, και τα σχολεία και έβαζαν περισσότερους δασκάλους και περισσότερους γιατρούς θα υπήρχε δουλειά για όλους εδώ και τώρα, αλλά αν δε βγάζουν κέρδος από αυτό, τότε δεν είναι καλό γι αυτούς.
Υπάρχει ένας άλλος τρόπος (...) η δεξιά πτέρυγα λέει πως πρέπει να απαλλαχτούμε από εγκρίσεις στα τρόφιμα, κοινωνική ασφάλιση και δωρεάν περίθαλψη για τους φτωχούς και όλα αυτά που μας κοστίζουν λεφτά, και ελεύθερο το ένα, ελεύθερο το άλλο, πρέπει να κόψουμε την κοινωνική πρόνοια. Είναι σα να είσαι μέσα σε μια κοινωνία που ανταγωνίζεσαι για τροφή, ανταγωνίζεσαι το γείτονα για σπίτι, για δουλειά, ανταγωνίζεσαι για να ζήσεις, για υγεία και τέτοια. Θα τα είχες όλα αυτά, θα υπήρχαν αρκετά για όλους. Δε θα χρειαζόνταν να έχεις ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας για όσους πέφτουν μέσα στα κενά, γιατί θα υπήρχαν αρκετά για όλους. Και θα είχες δουλειά για όλους κι έτσι δε θα χρειαζόταν να ανησυχείς για ανθρώπους που θα έχουν την κοινωνία για να τους δίνει δωρεάν ιατρικές εξετάσεις και δωρεάν το ένα και δωρεάν το άλλο και να παραπονιέσαι γι’ αυτό. Όλοι θα ήταν μέλη της κοινωνίας και θα συνεισέφεραν στην κοινωνία. Αλλά αυτό είναι όλο, δεν μπορούμε, αν δεν έχουν κέρδος από αυτό, δεν το θέλουν.
................
Μετέφρασα ό,τι μπόρεσα, δεν είναι και Ιρλανδός να μην καταλαβαίνω τι λέει, αλλά δε μιλάει και πολύ καθαρά για να μεταφράσω τα πάντα. Έχει και παράσιτα ο ήχος. Ωραίος τύπος, 100% σεβασμός κι ας μη συμφωνώ με όλο τον τρόπο ζωής του και με όλες τις απόψεις του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου