Όταν ξεχαστεί η κραυγαλέα φωτογραφία στο πρώτο θέμα που αναλώνει την ψυχή του καθώς και τον θάνατο γενικά, όταν ο Σαμαράς και ο Δενδίας, το Πασόκ και όλοι οι φοβισμένοι κεντροδεξιοί κάνουν τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για να εξαλέιψουν την σωματική βία σε αυτό το κράτος, όταν όλοι οι αλληλέγγυοι αριστεροί σταματήσουν να σφετερίζονται τον πολιτικό χαρακτήρα αυτής της τραγωδίας, όταν τα media σταματήσουν να εξετάζουν εξονυχιστικά τους πρωταγωνιστές του δράματος και όποιο πολιτικό, κοινωνικό προσωπικό πλαίσιο αυτοί τάχα υποδηλώνουν, όταν πάψουμε να βλέπουμε shares, likes και promoted files στο facebook για το περιστατικό, όταν πάψουν αριστεροί καλλιτέχνες και άλλα μουσικά σχήματα να αφιερώνουν στον Παύλο τη μουσική τους και τέλος όταν όλοι καταλάβουμε ότι αυτό που μας τσάντισε περισσότερο από το εν λόγω γεγονός δεν ήταν η απειλή της κοινωνικής ελευθερίας και δη ειρήνης, αλλά η απειλή του ληθάργου μας, τότε ο Παύλος Φύσσας θα πεθάνει ανήσυχα. Όσο εξυμνούμε τον Παύλο Φύσσα, όσο επαναλαμβάνουμε το όνομα του ασπαζόμενοι τάχα πλήρως την δυναμική του χαρακτήρα που επέδειξε μπροστά στην ομάδα των δραστών, τόσο βεβηλώνουμε τη μνήμη του και την αξία του περιστατικού.
Η δουλειά από εμάς δεν πρέπει να γίνει στο πόσο γρήγορα θα αναμεταδώσουμε τα γεγονότα για να δείξουμε ότι ναι μας ενδιαφέρει το θέμα. Το ζήτημα που διακυβεύεται σε αυτόν τον θάνατο είναι πιο προσωπικό από όσο ο καθένας μας φαντάζεται. Νευριάσαμε και τα σπάσαμε επειδή μας ξύπνησαν. Και θα κοιμηθούμε πάλι επειδή θα μας δώσουν το ο.κ οι από πάνω ότι αυτή η δολοφονία έπιασε τόπο.
«Ναι, όλοι οι χρυσαυγίτες θα φύγουν από το σώμα της Ελληνικής αστυνομίας, έτσι ώστε στις πορείες που θα κατεβαίνετε εσείς οι αριστεροί να λέτε ένα σύνθημα λιγότερο. Ώστε στις πορείες που θα κατεβαίνετε ο πετροπόλεμος να μην γίνεται από ιδεολογικά τοποθετημένα υποχείρια, αλλά από καθαρούς αστυνόμους της τάξης και της ηθικής. Άρα ναι, εσείς που στηρίζετε τον αγώνα στον δρόμο θα είστε αξιοκρατικά προσαγωγούμενοι και απειλούμενοι την ώρα που θα φωνάζετε και θα διεκδικείτε.»
Από την άλλη η βία της Χρυσής Αυγής θα βγει τώρα στην επιφάνεια επειδή ένας Έλληνας σύντροφος δολοφονήθηκε. Ντρέπομαι που συντάσσω αυτή την πρόταση, ντρέπομαι που γράφω αυτό το κείμενο τώρα, ντρέπομαι που προσπαθώντας να αντισταθώ στην δράση και την επιρροή της Χρυσής Αυγής έγινα φασίστρια. Γιατί το είδα στα μάτια μου, όταν κοίταξα εκείνη την μαυροκόκκινη αφίσσα, πως το όνομα του Παύλου Φύσσα φάνταζε πιο γοητευτικό για ένα επαναστατικό όραμα από ότι θα φάνταζε το όνομα ενός νεκρού Πακιστανού ή Ιρακινού. Ντράπηκα όταν έμαθα την επόμενη ημέρα πως ένα πτώμα νεαρού 23 ετών βρέθηκε με ανοιγμένο κεφάλι και ακόμη σκεφτόμουν τον Παύλο Φύσσα.
Γιατί; Επειδή μέσω του Παύλου Φύσσα τροφοδοτήθηκε το μίσος μου, η έχθρα μου, ο καταπιεσμένος φασισμός μου. Γιατί μπορεί η Χρυσή Αυγή να μην πράττει ορθολογικά, αλλά εγώ ως αντίμαχός της τρέφομαι από την γραμμή δράσης της, επειδή η παθητικότητα μου δεν μου επιτρέπει να συντάξω δικό μου όνειρο. Έτσι παρασιτώ στα πταίσματα των άλλων για να προσδιορίσω τον εαυτό μου. Στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει πια αν θα κατέβω στην πορεία φίλε αριστερέ, γιατί πετάς καδρόνια και ίσως καταλάθος κάποιον να σκοτώσεις. Αλλά γουστάρω να έρθω και να σου μιλήσω φίλε αντιφασίστα, όντας έτσι μαλθακή όπως είμαι, αποστασιοποιημένη από τον κοινωνικό αγώνα, μετέωρη και καταπιεσμένη. Και απορώ. Όταν μου πασάρεις την ουτοπική προπαγάνδα με όλο τον στημένο στερεοτυπικό σου λόγο, είσαι σίγουρος ότι θα μου δώσεις πρώτα κίνητρο αγάπης, ή μήπως κίνητρο μίσους; Γιατί ένα «αντί-» σε διαχωρίζει και αυτό δεν είναι καν οριστέο, πόσω μάλλον καταφατικό.
Όποιος θέλει λοιπόν ας πάει συλλογικά, ας πάει διαδηλωτικά, ας πάει αντιφασιστικά μπροστά μετά τον Παύλο. Αλλά αν ο Παύλος δολοφονήθηκε μία φορά από τον Ρουπακιά, δολοφονήθηκε δεύτερη φορά από όλους εμάς στα πλαίσια μίας πολιτικά αριστερίζουσας μπανανίας. Και τα ίδια με τον Γρηγορόπουλο. Ας αφήσουμε αυτά τα παιδιά να πεθάνουν μόνα τους ανήσυχα μέσα στους τοίχους της πόλης αυτής και ας ψάξουμε τον δικό μας τρόπο να ξαναζωντανέψουμε αρχές, αξίες και ιδεώδη που χτίζουν συνειδήσεις, που θωρακίζουν τον σεβασμό και την πραγματική αλληλεγγύη. Δεν αρκεί να είσαι αλληλέγγυος στο μίσος, αν θες να λέγεσαι άνθρωπος. Η εμμονή στην αποστροφή θα έχει και άλλα θύματα «τε σώματι και πνεύματι».
Mary Poppins - RAMNOUSIA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου