Διαβάζοντας τη προκήρυξη των “Κύκλων Παραβατικών”

Αναδημοσίευση απο Σχολιαστές χωρις σύνορα

Η Αναστασία είναι φοιτήτρια της Νομικής και φίλη των ΣΧΣ. Μας έστειλε το κείμενο που δημοσιεύω στη συνέχεια, τις σκέψεις της δηλαδή διαβάζοντας τη προκήρυξη των Κύκλων Παραβατικών. Νομίζω ότι ο προσωπικός τόνος της γραφής της κάνει το κείμενο ιδαίτερα ενδιαφέρον.

Θέλω να θυμίσω ότι ολόκληρη τη προκήρυξη των Κύκλων Παραβατικών, την έχω δημοσιεύσει εδώ:http://wp.me/pPn6Y-fqs

Το κείμενο της Αναστασίας:

Διαβάζοντας λοιπόν την προκήρυξή τους, στην αρχή λέω τι ωραία, στίχοι Τίτου Πατρικίου, συνεχίζω να διαβάζω και φτάνω στο σημείο το οποίο προσωπικά συνοπτικώς το περιγράφω ως “φασίστες κουφάλες νοικοκυραίοι” : “μήπως έχεις κι εσύ ευθύνη στο μέτρο που σου αναλογεί;“. Και αυτό είναι το πρώτο σημείο που αρχίζω να τρομάζω. Ναι, έχω κ εγώ ευθύνη, και το ξέρω. Ναι, κλείνομαι συχνά στο καβούκι μου. Ναι, πολλές φορές έχω σκεφτεί μόνο την πάρτη μου, το ότι πρέπει να βγάλω τη σχολή, το ότι πρέπει να, να, να και άλλα τέτοια συμβιβασμένα και καθόλου επαναστατικά. Εκείνοι δεν έχουν σκεφθεί ποτέ τίποτα από όλα αυτά; Και ποιος μου λέει εμένα ότι οι ίδιοι άνθρωποι που τώρα στοχεύουν τους από πάνω που όντως φταίνε κ που όντως πολλές φορές όλοι από μέσα μας έχουμε πει “πω σκότωμα θέλει αυτός”, ποιος μου λέει λοιπόν εμένα ότι αύριο μεθαύριο δεν θα είμαι εγώ ο στόχος, δεν θα αντιπροσωπεύω εγώ το κατεστημένο; Θα βρεθώ εγώ στη θέση του “νοικοκυραίου” που κλείνεται στο μικροαστισμό του και θα βρω ένα γκαζάκι έξω απ΄ την πόρτα μου.

Αυτός λοιπόν είναι ο πρώτος λόγος που είμαι αρχικά αντίθετη σε τέτοιου τύπου ενέργειες: το πόσο εύκολα χάνεται η μπάλα και πόσο εύκολα παίρνουν τη θέση του κριτή κάποιοι άνθρωποι και αντί να παλεύουμε όλοι μαζί – ή έστω όσο το δυνατόν περισσότεροι μαζί, γιατί όλοι είναι μάλλον αδύνατον – θα βρεθούμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας.

Ο δεύτερος λόγος που είμαι αντίθετη σε τέτοιου τύπου ενέργειες είναι ο παράγοντας τύχη. Βλέπε Αξαρλιάν με τη 17Ν, βλέπε την περίπτωση με τα γραφεία του περιοδικού με τη RAF, βλέπε κάδο που αναφλέχθηκε και το ένα παιδί που έψαχνε στον κάδο σκοτώθηκε και το άλλο έμεινε τυφλό (και μάλιστα μετανάστες, μικρά παιδιά απ’ το Αφγανιστάν) με ΣΠΦ (ή επαναστατικός αγώνας, δεν θυμάμαι, νομίζω εκεί που ήταν ο Φούντας). Έχω ακούσει από διάφορους που ήταν νέοι όταν πρωτοξεκίνησε η 17Ν και τώρα είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πως στην αρχή η 17Ν είχε κοινωνική στήριξη, έκανε αυτό που ας πούμε οι περισσότεροι δεν θα αναλάμβαναν την ευθύνη να το κάνουν αλλά από μέσα τους έλεγαν “καλά τον κάνουν τον πούστη, έτσι, για να καταλάβει κ αυτός τι περνάμε”. Αντίστοιχη υποστήριξη γνώρισε στην αρχή και η RAF. Φυσικά, μετά το περιστατικό Αξαρλιάν η 17Ν άρχισε να χάνει εντελώς την όποια κοινωνική υποστήριξη είχε.

Το συμπέρασμα είναι ότι είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να υπολογιστούν στην εντέλεια τέτοιες επιχειρήσεις, γιατί ο παράγοντας τύχη πάντα υπάρχει. Οπότε, απ’ τη στιγμή που δεν μπορείς να υπολογίσεις ότι η βόμβα θα εκραγεί στο κεφάλι του περαστικού, και στο κεφάλι ενός εν δυνάμει συντρόφου σου, δεν θεωρώ πως πρέπει καν να προβαίνεις σε αυτήν την ενέργεια. Πώς θυσιάζεις έτσι έναν άνθρωπο ας πούμε, και στο βωμό τίνος πράγματος τον θυσιάζεις; Στον πόλεμο ενάντια στον καπιταλισμό;

Ο καπιταλισμός όμως θα πονέσει πολύ περισσότερο αν καταφέρεις να πάρεις μαζί σου έστω και έναν άνθρωπο, αν καταφέρεις να τον κάνεις να δει έστω κ λίγο έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Δυο-τρεις ανθρώπους αν πάρει ο καθένας μας μαζί του η δουλειά έχει αρχίσει να γίνεται.

Και ο τρίτος λόγος που με βρίσκει κάπως αντίθετη σε όλο αυτό είναι το ότι δεν ξέρω τα κυκλώματα στα οποία μπορεί να εμπλέκονται, πχ που βρίσκουν τα όπλα; Αφού είναι μόνο αγνοί επαναστάτες πώς αντέχουν ιδεολογικά να μπλέκονται σ’ ένα τέτοιο κύκλωμα με τέτοιους ανθρώπους που αποτελούν οι ίδιοι τα πιο γερά θεμέλια κάθε καπιταλισμού και κάθε καταπιεστικού και ολοκληρωτικού συστήματος;
Για να μην παρεξηγηθώ, το “φασίστες κουφάλες νοικοκυραίοι” το έχω αισθανθεί πολλές φορές στο πετσί μου από ανθρώπους και το έχω φάει στη μάπα άλλες τόσες φορές, εννοώ πως δεν το αντιλαμβάνομαι μόνο με την παραπάνω έννοια.
Απ’ την άλλη, βρέθηκα τη Δευτέρα μπροστά σ’ ένα περιστατικό να κυνηγάνε οι μπάτσοι τους μικροπωλητές και κάτι τύποι από μια παρέα να γελάνε και να τους σφίγγουν το χέρι και να τους λένε “έλα άλλο λίγο ήθελες και τον είχες” (λες κ μιλούσαν για κυνήγι αλεπούς) και ο μπάτσος με την περηφάνια στο βλέμμα να κρατάει τη σακούλα με τα εμπορεύματα που ο άνθρωπος πέταξε πίσω του στην προσπάθειά του να τρέξει κ να σωθεί (φυσικά, για το ποιος προμηθεύει τα κλεμμένα εμπορεύματα ούτε λόγος, το θύμα ευθύνεται, ο θύτης ποτέ. Άλλωστε, αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει). Και εκείνη τη στιγμή που αναρωτιέσαι τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό, λες του την άναβα τώρα να πούμε. Τώρα θα μου πεις, απ’ το να το πεις αυτό μέχρι να το κάνεις κιόλας υπάρχει μια πολύ μεγάλη απόσταση, γι’ αυτό και στο Ποινικό μας Δίκαιο “δεν τιμωρείται το φρόνημα αλλά μόνο η πράξη που έχει τελεσθεί” (λέμε τώρα, τέλος πάντων, άλλη μεγάλη κουβέντα, αλλά ας μην την ανοίξουμε τώρα).
Επίσης, νομίζω ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην αυθόρμητη και την οργανωμένη βία:Είναι διαφορετικό ένας άνθρωπος να βγαίνει απ’ τα όριά του και να κάνει κάτι βίαιο απέναντι σε δημοσιογράφους, πολιτικούς κλπ και διαφορετικό να σχεδιάζει το χτύπημα ένα χρόνο (το αντίστοιχο επιχείρημα είχα διατυπώσει κατά της θανατικής ποινής, δηλαδή είναι άλλο να τον σκοτώνω εγώ ξέρω γω σε κατάσταση τρέλας αυτόν που έβλαψε ένα δικό μου πρόσωπο και άλλο να πάω μετά από 2-3 χρόνια που θα χει τελειώσει το δικαστήριο να παρακολουθήσω “εν ψυχρώ” την εκτέλεσή του).