Το σκηνικό μας εκτυλίσσεται στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, εκείνο του Μπάρμπα-Τάκη του μουστακαλή που πας να αγοράσεις το γάλα της γιαγιάς σου, τα τσιγάρα του γέρου σου (πόσο ’80s) και τα king size “μεγάλα” χαρτάκια σου — δεν μασάς ρε, είσαι θεριακλής και ας είναι το ψιλικατζίδικο κατευθείαν απέναντι απ’την μπατσοφωλιά, κι ας σταβομουτσουνιάζει σχεδόν κάθε φορά που στα δίνει σε στιλ ”ας όψεται το κέρδος, αλήτη ναρκομανή“. Σήμερα, πηγαίνοντας πάλι για τα χαρτάκια, με το που πατάς πόδι καταλαβαίνεις πως θα αργήσεις λίγο. Προηγείται μια πιτσιρικαρία 5 τεμαχίων, έρλι τουέντις όλα τους.

-”Εεε… Θέλουμε αυτές τις δυο μπύρες και… εεε… μεγάλα χαρτάκια“.
Χαζοχαμογελάς, “δικοί μας” τα παιδιά, δεν τα κόβεις για φορτηγατζήδες.
-”Και ένα φακελάκι κάνναβης τους ενός γραμμαρίου“.