Επιτέλους κάποιοι από τον αντιεξουσιαστικό χώρο που βλέπουν πιο μακριά από τη μύτη τους και προβάλλουν μια περισσότερο ολοκληρωμένη στρατηγική από τη συνηθισμένη ανύπαρκτη του “υπαρκτού αντιεξουσιαστικού χώρου” (κατά το “υπαρκτού σοσιαλισμού” ). Κατά τη γνώμη μου όμως ούτε η τοποθέτηση αυτή της Α.Κ.Θ. αντιμετωπίζει κάποια πολύ σημαντικά προβλήματα για τα οποία όλοι σιωπούν ή υποβάλλονται σε ηθελημένη τύφλωση:
- Την έκταση της αυταρχικής διάθεσης, της μη ανοχής δηλαδή στο διαφορετικό και την διαφορετική άποψη που διαπερνά όλους τους πολιτικούς χώρους (και τον αντιεξουσιαστικό) και που αναπαράγει στη κοινωνία τις αυταρχικές νοοτροπίες και τελικά νομιμοποιεί τις κατεξοχήν φασιστικές τάσεις. Εδώ παρουσιάζεται το γελοίο φαινόμενο, ενώ όλοι οι “αντιφασίστες” αναφέρονται και με δριμύτητα καταδικάζουν ένα θεμελιώδες συστατικό της Χ.Α. και του φασισμού, την μη ανεκτικότητα δηλαδή στο διαφορετικό, οι ίδιοι είναι έτοιμοι να δείξουν με τη σειρά τους το πόσο μη ανεκτικοί είναι σε διάφορες περιστάσεις. Και μια και η Α.Κ.Θ. εδράζεται στη Θεσσαλονίκη, ένα κλασικό και αποτρόπαιο μαζί παράδειγμα είναι η πολεμική σύγκρουση, επί σειρά μηνών, στη Θεσσαλονίκη μεταξύ “αναρχικών” οντοτήτων για το ποιός είναι ο συνεπέστερος αναρχικός!! Και η νοοτροπία τα “εν οίκω, μη εν δήμω” είναι, κατά την άποψη μου εντελώς, μα εντελώς καθεστωτική.
- Υπάρχει σε εξέλιξη μια βαριά κριτική προς την κοινωνία, από διάφορους “ριζοσπαστικούς” χώρους, ότι διακατέχεται (η κοινωνία) από διάφορα δεινά: Φιλοτομαρισμό και ωχαδερφισμό, ρατσισμό και κρυπτοφασισμό κλπ. Για τη δική τους τη καμπούρα (ή καμπούρες) όμως οι ποικιλώνυμοι ριζοσπάστες δεν λένε τίποτα. Γιατί βασικά δεν θέλουν να τη (τις) δουν. Απλή ερώτηση: Για το ατέλειωτο πάρτι του καπιταλισμού χωρίς καμμιά αντίσταση, αλήθεια οι αντικαπιταλιστές μας δεν ευθύνονται καθόλου; Όταν υποχωρεί ο καπιταλισμός (στο παρελθόν) ζήτω οι επαναστατικές ιδεολογίες και οι επαναστάτες – και όταν θριαμβεύει, το αίσχος στις κοινωνίες; Τα παιδάκια μόνο στις μικρές τάξεις του δημοτικού απαιτούν τέτοια αντιμετώπιση που δηλ. ότι και να κάνουν να λένε το κλασικό “δεν φταίω εγώ, οι άλλοι…, κυρία”. Θα ήταν εξαιρετικά γελοίο αν δεν ήταν για εκατομμύρια ανθρώπους θανατηφόρο.
Παρ’ όλα αυτά, παρ’ όλες αυτές τις θεμελιώδεις ελλείψεις, κατά τη γνώμη μου το κείμενο της Α.Κ.Θ. παραμένει πραγματικά ενδιαφέρον, για τα πλαίσια του “υπαρκτού αντιεξουσιαστικού χώρου”.
Θα ήθελα όμως να ρωτήσω την Α.Κ.Θ. αν πραγματικά είναι διατεθειμένη να οργανώσει δημόσια συζήτηση και επομένως να δείξει και το απαραίτητο ενδιαφέρον να ακούσει τη κοινωνία, μιάς και μιλάει για “ευρείες κοινωνικές συμμαχίες“, με ανθρώπους και ομάδες ανθρώπων που ξεπερνούν το στενό ιδεολογικό χώρο στον οποίο κινείται.
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Το φασιστικό μέτωπο, που έκανε την εμφάνισή του με εκκωφαντικό τρόπο μετά τις πρόσφατες εκλογές, δεν αφήνει πολλά περιθώρια χρόνου για να αντιμετωπιστεί. Οι ταχύτητες είναι μεγάλες και οι αλλαγές ραγδαίες.
Η μετατόπιση ενός σημαντικού μέρους της κοινωνίας προς την εκδοχή της ωμής βαρβαρότητας είναι πλέον κάτι περισσότερο από προφανής.
Η κρίση, ως ένα καθολικό ρήγμα στο εσωτερικό του συστήματος εκμετάλλευσης, απελευθέρωσε δυνάμεις που κινούνταν στις παρυφές του, φορτωμένες μ’ ένα παρελθόν που είχε τα βαρίδια του εγκλήματος. Για να σπάσει “το αυγό του φιδιού”, το οποίο ασφαλώς και δεν γέννησε η κρίση, έπρεπε να συμβούν δύο βασικά πράγματα.
Η απονομιμοποίηση του καθεστώτος και ταυτόχρονα η αποενοχοποίηση της ακραίας του εκδοχής. Η οικονομική κρίση, που γρήγορα έγινε πολιτική και κοινωνική, αποκαθήλωσε τα παραδοσιακά θεμέλια διακυβέρνησης, συμπαρασύροντας μαζί της όλο το μεταπολιτευτικό εποικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε το πολιτικό σύστημα.
Μετά την πανωλεθρία που επέβαλε η κοινωνική αποστοίχιση απ’ τους παραδοσιακούς θεσμούς, το διακύβευμα δεν είναι η σωτηρία τους, αλλά το αν θα μπορέσει η κοινωνία να ξανασταθεί στα πόδια της, δημιουργώντας νέους θεσμούς συνοχής, αλληλέγγυους και συνεργατικούς, πάνω στη βάση της οντολογικής ισότητας των ανθρώπων, χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις ή θα εκπέσει στην αποσύνθεση και στον πόλεμο όλων εναντίον όλων.
Στο διακύβευμα αυτό καλείται η ίδια η κοινωνία να δώσει απάντηση κι αυτό το έργο δεν μπορεί παρά να είναι έργο των από τα κάτω.
Πώς θα μπορέσει δηλαδή ο κόσμος που τίθεται μαζικά εκτός επίσημης κοινωνίας, απαξιωμένος χωρίς καμιά προοπτική ανάκαμψης εντός του συστήματος, να οργανώσει την στρατηγική της ίδιας του της ζωής με τρόπο ενωτικό ή μήπως αντίθετα θα επικρατήσουν οι φασίστες, οι συμμορίες και το οργανωμένο έγκλημα σ’ ένα ρημαγμένο κοινωνικό τοπίο; Η τελευταία εκδοχή ήδη απλώνεται απειλητικά. Η ενίσχυση της Χρυσής Αυγής, με πλάτες από τα ΜΜΕ και τους καναλάρχες, από ένα σημαντικό τμήμα της αστυνομίας και με κλείσιμο του ματιού από στρατοκράτες και κυπατζήδες, την καθιστά όχι μόνο συστημική, αλλά στυλοβάτη του βαθέως κράτους, της πιο ακραίας του εκδοχής.
Η ανάδειξή της σε ένα κοινωνικό ρεύμα με πλειβιακά χαρακτηριστικά της δίνει εκείνη την νομιμοποίηση προκειμένου να στήσει παραστρατιωτικούς μηχανισμούς που χρησιμοποιούν τη δολοφονική βία και το μίσος στον άλλο (αλλόφυλο – αλλόδοξο) ως δομικά χαρακτηριστικά συγκρότησης και συνοχής.
Μιμείται τον τρόπο δουλειάς αντιεξουσιαστών και αριστερών ως εργαλείο προπαγάνδας, αλλά με το πλαίσιο της διέγερσης των πιο χαμερπών ενστίκτων των φτωχοποιημένων μαζών, των έκπτωτων μικροαστών, των αγριεμένων νεολαίων.
Μιμείται τον τρόπο δουλειάς αντιεξουσιαστών και αριστερών ως εργαλείο προπαγάνδας, αλλά με το πλαίσιο της διέγερσης των πιο χαμερπών ενστίκτων των φτωχοποιημένων μαζών, των έκπτωτων μικροαστών, των αγριεμένων νεολαίων.
Είναι η διέγερση της μνησικακίας που συνταξιδεύει με την καταστροφή των νοημάτων, την καταστροφή της κριτικής σκέψης με την ανασκευή της ιστορικής εμπειρίας, με την ωφέλιμη μυθοπλασία, προκειμένου να στραφούν οι συνοδοιπόροι της στον πιο εύκολο στόχο, στο κυνήγι του πιο αδύνατου, στον μετανάστη, στον ψυχικά ασθενή, στον ανάπηρο, στον ομοφυλόφιλο. Είναι ο εύκολος δρόμος, η χρήσιμη συνταγή, για μια ευρύτερη συσπείρωση, προκειμένου να ενταχθεί και να συνταχθεί η κρίσιμη μάζα για μια ευρύτερη επίθεση.
Ας έχουμε υπ’ όψιν ότι για το κυρίαρχο σύστημα η ευημερία και η εξαθλίωση μπορούν να συμβαδίζουν, μόνο που η πρώτη στις μέρες μας αφορά ένα μικρό κομμάτι του πληθυσμού ενώ το μεγαλύτερο έχει αναφορά μόνο στη δεύτερη. Σ’ αυτό το κοινωνικό συρματόπλεγμα οι μεν θα έχουν διασφαλίσει την ευημερία τους, αρκεί οι δε να ελέγχονται απ’ την αστυνομία, πεταγμένοι σε ζώνες ανομίας και αλληλοεξόντωσης, με την προϋπόθεση ότι κάποιος πρέπει να επιβάλλει την πολυδιάσπασή τους και μάλιστα με τη βία.
Σ’ αυτό το σχέδιο η Χρυσή Αυγή έχει πολλά να προσφέρει και γι’ αυτό είναι πολλαπλά χρήσιμη για το σύστημα εκμετάλλευσης που κλυδωνίζεται:
α) σαν ρεύμα ένταξης, και μάλιστα αιματοβαμμένης, στο σύστημα των εξαθλιωμένων και περιθωριοποιημένων μαζών.
β) σαν δύναμη καταστολής οποιασδήποτε αντισυστημικής πρακτικής των από τα κάτω.
γ) σαν δύναμη κρούσης ενός εμφυλίου στις λαϊκές γειτονιές που θα καθιστά ανεδαφικές όλες τις πρωτοβουλίες των αλληλέγγυων και συνεργατικών κοινοτικών εγχειρημάτων.
δ) σαν μέσο ταύτισης των εξεγερσιακών πρακτικών ακόμη και των πιο ήπιων με τις πρακτικές της Χρυσής Αυγής. Η θεωρία των δύο άκρων όπου το ένα συμπληρώνει το άλλο μας επαναφέρει στα επιχειρήματα για την κατάρρευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και στην άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Είναι η θεωρία που κλείνει το μάτι στους φασίστες, εντάσσει την ατζέντα τους στο δημόσιο λόγο και συντηρεί την ασυλία τους με τις πλάτες της αστυνομίας, αφήνοντας τους αδύναμους έκθετους στις δολοφονικές τους επιθέσεις.
Αν καταφέρουν οι φασίστες και πάρουν τον έλεγχο των δρόμων, τίποτα από τα ωραία μας λόγια και τις πιθανόν πρωτοποριακές πρακτικές μας στην κοινωνική οικονομία ή όσον αφορά την άμεση δημοκρατία δεν έχει νόημα. Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τον έλεγχο των δρόμων χωρίς να οργανώσουμε αποτελεσματικά την αυτοάμυνά μας, χωρίς τις επί του πεδίου απαιτούμενες επιχειρησιακές δεξιότητες. Αν αρκεστούμε όμως σε αυτό, τότε απλώς μιλάμε για πόλεμο συμμοριών. Είτε νικήσουμε εμείς στα σημεία είτε νικήσει η Χρυσή Αυγή, απλώς αναπαράγουμε το πρόβλημα που θέλουμε να αντιμετωπίσουμε. Χρειάζεται η μέγιστη αντιφασιστική συσπείρωση πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, χρειάζονται συμμαχίες.
Αυτές οι συμμαχίες πρέπει να πάψουν να αποτελούν μια πανσπερμία αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών μικροομάδων και να μετατραπούν σε μία ευρεία κοινωνική συμμαχία η οποία να έχει την αναγκαία οργανωτική αποτελεσματικότητα και να υλοποιεί τις ανάλογες πρωτοβουλίες τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο.
Το μέγεθος της αποφασιστικότητας θα καθορίσει την πορεία του απελευθερωτικού κινήματος είτε προς την ήττα και την πολυδιασπασμένη οπισθοχώρηση είτε προς την επαναθεμελίωση της προοπτικής του, μέσα απ’ την ανάκτηση του “δρόμου” ως κοινωνικό και δημόσιο έδαφος ελευθερίας.
*Ένα από τα βήματα για την ανάκτηση του “δρόμου” είναι μια συγκέντρωση στις 28 Οκτωβρίου με αιχμή το αντιφασιστικό. Καλούμε κάθε άτομο, συλλογικότητα, οργάνωση σε μια κοινή συνέλευση στον κοινωνικό χώρο για την ελευθερία Μικρόπολις, την Πέμπτη 18 Οκτωβρίου στις 20:00, για να οργανώσουμε την παρουσία μας στο δρόμο εκείνη την ημέρα. Πιστεύουμε ότι παρόμοια καλέσματα σε όλη την Ελλάδα θα ήταν μια δυναμική απάντηση απέναντι σε κράτος και παρακρατικούς.
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Θεσσαλονίκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου