ΣΤΟΛΙΣΑΜΕ!!!

ΣΤΟΛΙΣΑΜΕ!!!
adespotos1@hotmail.com

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Κινέζοι αξιωματούχοι με Φεράρι, Κινέζοι εργάτες που πεινάνε, και δυτικοί εργάτες που θα πεινάσουν



Έχουμε ήδη αναφερθεί πολλές φορές στο ζήτημα του offshoring, της μεταφοράς δηλαδή της παραγωγής από τη Δύση προς την Ασία - και έχουμε επίσης εξηγήσει το γιατί συμβαίνει αυτό, καθώς η παραγωγή ελέγχεται από μια χούφτα κεφαλαιοκράτες, που αποφασίζουν το τι και πως θα παραχθεί με βάση το δικό τους κέρδος και μόνο. Έτσι, η παραγωγική βάση της Δύσης αποσαθρώνεται εδώ και χρόνια, και αυτό συνεχίζεται με ολοένα και πιο γοργούς ρυθμούς, καθώς οι κεφαλαιοκράτες δε δείχνουν να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για το ότι οι πράξεις τους καταδικάζουν σε μαρασμό αμέτρητους εργάτες. Από τη στιγμή που βγάζουν περισσότερα κέρδη αν χρησιμοποιήσουν Κινέζους οι Ινδούς εργάτες, χρησιμοποιούν (εκμεταλλεύονται) αυτούς, και απλά αφήνουν τους Δυτικούς να πεινάσουν, μέχρι να πέσουν και αυτοί σε ένα [πολύ] χαμηλότερο επίπεδο.

Αξίζει να δούμε μερικά νεότερα στοιχεία για το θέμα, που νομίζω δείχνουν με πολύ συγκεκριμένα νούμερα το μέγεθος αυτού του φαινομένου:

U.S. Firms Keen to Add Foreign Jobs
U.S.-based multinational corporations added 1.5 million workers to their payrolls in Asia and the Pacific region during the 2000s, and 477,500 workers in Latin America, while cutting payrolls at home by 864,000, the Commerce Department reported.

The faster growth abroad was concentrated in emerging markets, such as China, Brazil, India and Eastern Europe, according to economists Kevin Barefoot and Raymond Mataloni, of the U.S. Commerce Department. 

Αντίστοιχα νούμερα και για την Αγγλία, την πρώτη δύναμη που "βιομηχανοποιήθηκε", αλλά που τώρα έχει άπο-βιομηχανοποιηθεί" σε τρομερό βαθμό. Ιδού μερικά οικονομικά στοιχεία, όπως τα συγκέντρωσε το BusinessInsider:
  • Ο βιομηχανικός τομέας στην Αγγλία εμφανίζει πτώση κατά 66% μέσα στα τελευταία 30 χρόνια.
  • Πολλές επιχειρήσεις έχουν βάλει λουκέτο ή έχουν φύγει για αλλού, όπως για παράδειγμα η Kraft , που εξαγόρασε τη σοκολατοβιομηχανία Cadbury υποσχόμενη ότι δε θα μεταφέρει την παραγωγή, αλλά λίγο μετά τη μετέφερε στην Πολωνία, με αποτέλεσμα 400 θέσεις εργασίας να φύγουν από την Αγγλία.
  • Το 1950, μετά δηλαδή από το Β' Παγκόσμιο πόλεμο, η Αγγλία κατείχε πάνω από το 10% των παγκόσμιων εξαγωγών. Το 2009 το ποσοστό αυτό είχε πέσει κάτω από το 3%.
  • Την εποχή μετά τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, ο βιομηχανικός τομέας αποτελούσε περίπου το 40% της αγγλικής οικονομίας. Σήμερα το ποσοστό αυτό έχει πέσει στο 10%, ενώ αντίστοιχα ο τομέας των υπηρεσιών αποτελεί το 75,8%.
  • Όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Αγγλία η Θάτσερ, υπήρχαν 6,8 εκατομμύρια εργάτες στην βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας. Σήμερα, το αντίστοιχο νούμερο είναι 2,5 εκατομμύρια.
  • Μεταξύ του 2005 και του 2010, η βιομηχανική παραγωγή της Αγγλίας μειώθηκε κατά 10%.


Ωραία βέβαια όλα αυτά τα στατιστικά, αλλά ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτά;

Το συμπέρασμα είναι ότι αν συνεχίσουμε με τον καπιταλισμό, τότε απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να ξεζουμίζουν τους Ασιάτες για όσο περισσότερο μπορούν, και θα συνεχίσουν την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη "κινεζοποίηση" μας. Οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να εξοντωθούν, και μαζί τους να τελειώσει ένα σύστημα στο οποίο η εργαζόμενη πλειοψηφία του πληθυσμού δεν έχει λόγο και εξουσία για το τι και πως παράγεται.

Αν δεν μπορούμε εμείς ως εργάτες να αναλάβουμε την παραγωγή, τότε αυτοί θα συνεχίζουν "το χαβά τους", που πλέον γίνεται φανερό το που οδηγεί. Μπορούμε όμως να το κάνουμε αυτό; Αν ναι, ας το κάνουμε. Αλλιώς, απλά οι καπιταλιστές θα συνεχίζουν να μας χορεύουν στο ταψί - "και όποιος αντέξει" σε μια επίδειξη κοινωνικού κανιβαλισμου που μάλιστα βαφτίζεται "δημοκρατία". Και δεν είναι μόνο το ότι θέλουν να εκμεταλλευτούν τους εργάτες όσο το δυνατόν περισσότερο, είναι και το ότι στα πλαίσια του μεταξύ τους ανταγωνισμού για το ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας, όποιος επικρατήσει βγάζει ένα σωρό κέρδη, και οι υπόλοιποι χάνουν, παρασέρνοντας στον όλεθρο αμέτρητους εργάτες. Έτσι, ο καπιταλιστής "πρέπει" να ρημάξει τον εργάτη για να αποκτήσει ένα πλεονέκτημα έναντι του ανταγωνισμού.

Ιδού και μερικά ακόμα αποτελέσματα αυτής της σαπισμένης κατάστασης:

Το παραπάνω σκίτσο είναι για τη συμφωνία GATS, που υπογράφτηκε το 1994 και εγκαινίασε το "ελεύθερο εμπόριο" σε παγκόσμια κλίμακα, καταργώντας τους δασμούς. 

Καλώς βέβαια δημιούργησε έναν παγκόσμιο κόσμο, ή μια "παγκόσμια αγορά" όπως θα έλεγαν και οι καπιταλιστές, αλλά το πρόβλημα είναι πως όσο το εμπόριο ελέγχεται από μια χούφτα ολιγοπώλια-μονοπώλια ανά κλάδο, τότε προφανώς δεν είναι "ελεύθερο". Η μόνη ελευθερία που υπάρχει είναι η ελευθερία του εργοδότη να εκμεταλλεύεται τον εργαζόμενο. Και αν το συνολικό αυτό μοντέλο δεν ανατραπεί, τότε πολύ απλά "βαδίζουμε προς τον μεσαίωνα".

Τώρα ένα σωρό υπέρμαχοι του μικρού και του μεσαίου κεφαλαίου, που πλήττονται άγρια από το μεγάλο (πολυεθνικό) κεφάλαιο, θέλουν να εμποδίσουν το "ελεύθερο εμπόριο", και αντιμάχονται την κατάργηση των όποιων δασμών υπάρχουν. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό δεν αποτελεί λύση, αλλά διαιώνιση του προβλήματος, καθώς η ρίζα του προβλήματος είναι η το ότι στα πλαίσια ενός συστήματος ατομικής ιδιοκτησίας, πάντα κάποιοι θα μαζεύουν στην κατοχή τους πολύ μεγάλο πλούτο και εξουσία, και άρα αργά ή γρήγορα θα κυριαρχούν επί των υπολοίπων. Αν δεν καταργηθεί αυτό το σύστημα, και δεν αντικατασταθεί από ένα σύστημα συλλογικής ιδιοκτησίας, με τους εργάτες που παράγουν τον πλούτο να αποφασίζουν για το τι θα κάνουν, τότε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο πάντα θα επιστρέφουμε στη βαρβαρότητα.


Βουλευτής πέταξε δακρυγόνο μέσα στη Βουλή
Ο Kim Sun Dong, από σήμερα και στο εξής, είναι ένας μικρός ήρωας. 

Ο Κορεάτης βουλευτής, αντίθετος με το νομοσχέδιο για τη σύναψη συμφωνίας ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ, έκανε κάτι αρκετά… προχωρημένο! 

Δεν χρειάστηκε να παίξει ξύλο, όπως καθημερινά γίνεται στην Βουλή της χώρας του και διέκοψε την συνεδρίαση, πιο μάγκικα. 

Πιο αντρικά. Κι απλά. 

Πώς; 

Ρίχνοντας ένα δακρυγόνο και… κλάμα οι Κορεάτες! Και μόλις πήγαν οι υπόλοιποι να τον λιντσάρουν, είπε αυτό που σκέφτονταν από πριν και δεν το έλεγε. 

«Αφήστε με μπάσταρδοι! Όχι στην συμφωνία».
«Ο θάνατος του (Ινδού) εμποράκου»
Η ινδική αγορά ανοίγει στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ
Έπειτα από δύο χρόνια πολιτικών δισταγμών, η τεράστια αγορά της Ινδίας ανοίγει τελικώς στις πολυεθνικές αλυσίδες σούπερ μάρκετ, οι οποίες εποφθαλμιούσαν εδώ και καιρό την δυναμική είσοδό τους στη χώρα του 1,2 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.

Το υπουργικό συμβούλιο της χώρας ενέκρινε τη δυνατότητα ξένων ομίλων λιανικής να εξαγοράζουν πλειοψηφικό ποσοστό, έως 51%, ινδικών πολυκαταστημάτων. Μέχρι τώρα όμιλοι όπως η Wal-Mart και η Tesco έχουν τη δυνατότητα να πωλούν χονδρικώς στην Ινδία και όχι απευθείας στους καταναλωτές.

Η απόφαση εκκρεμούσε επί δύο χρόνια. Οι υποστηρικτές της μιλούσαν για αύξηση του ανταγωνισμού και μείωση των τιμών, τη στιγμή που η χώρα πλήττεται από σχεδόν διψήφιο πληθωρισμό. Οι πολέμιοι υποστήριζαν ότι οι πολυεθνικές θα πετάξουν εκτός αγοράς τους μικρούς τοπικούς λιανοπωλητές και θα συμπιέσουν τις τιμές των Ινδών αγροτικών παραγωγών.

Την ίδια ώρα, καθώς η Δύση δε μπορεί πλέον να καταναλώνει όπως κατανάλωνε, και οι Κινέζοι εργάτες είναι ακόμα υπερβολικά φτωχοί για να καταναλώσουν αυτοί τα προιόντα που παράγουν, τα προιόντα αυτά μένουν απούλητα, και ξεσπά κρίση και στην Κίνα:


Η κρίση έφτασε στην Κίνα
Χιλιάδες εργάτες εργοστασίων απεργούν στην Κίνα εδώ και μια εβδομάδα, αντιδρώντας στις μειώσεις των μισθών τους. Οι εργοδότες προχώρησαν σε περικοπές επειδή μειώθηκαν οι εξαγωγές λόγω της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Σύμφωνα με το CNN, περισσότεροι από 10.000 εργάτες στις περιοχές Σενζέν και Ντονγκουάν στην επαρχία Γκουάνγκντονγκ -καρδιά της βιομηχανικής παραγωγής στη νότια Κίνα- απεργούν εδώ και μία εβδομάδα.

Οι εργαζόμενοι ζητούν να μην σταματήσει η καταβολή υπερωριών, καθώς χάρη σε αυτά τα χρήματα λάμβαναν έναν αξιοπρεπή μισθό. Με το πάγωμα των υπερωριών που προωθούν πολλά εργοστάσια, ο μισθός τους μειώνεται κατακόρυφα.

Περίπου 7.000 εργαζόμενοι απήργησαν, ζητώντας να μην κοπούν οι υπερωρίες και να μην μετατεθούν συνάδελφοί τους σε άλλα εργοστάσια στην ενδοχώρα και στο Βιετνάμ, όπου το κόστος εργασίας είναι πολύ χαμηλό.(σ.σ. είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι εργάτες στο Βιετνάμ και στην ενδοχώρα της Κίνας παίρνουν ακόμα λιγότερα λεφτά ως μισθό απ' ότι οι εργάτες στην "κυρίως" Κίνα)

Αξίζει να δούμε και ένα άρθρο του "The Diplomat", στο οποίο μας θυμίζει ένα βιβλίο του Mark Twain, το "The Gilded Age". 

Σε αυτό το βιβλίο ο Τουέιν περιέγραφε τη φτώχεια στην Αμερική του περασμένου αιώνα, και έλεγε πως χάρη σε αυτή τη φτώχεια, υπήρχε μια ολιγαρχία που είχε γίνει πολύ πλούσια και θύμιζε στη συμπεριφορά της "ρωμαϊκά όργια". 

Κάπως έτσι είναι και τα πράγματα στην Κίνα σήμερα, καθώς ΥΠΑΡΧΕΙ ανάπτυξη στη χώρα, χάρη ακριβώς σε αυτή τη φτώχεια, αλλά η ανάπτυξη αυτή είναι βασισμένη στο ίδιο μοντέλο με την Αμερική του προηγούμενου αιώνα, δηλαδή στη φτώχεια των εργατών, και δημιουργεί τον ίδιο ακριβώς σαπισμένο τύπου πλούσιου ανθρώπου, που δε νοιάζεται για τίποτα άλλο εκτός από τον πλούτο του.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά στην Κίνα δεν υπάρχει καν μια στοιχειώδης "αστική δημοκρατία", με τις όποιες ελευθερίες έχουν κατακτήσει μέσα σε αυτή οι εργάτες. Αυτά και άλλα πολλά μας λέει το Diplomat, σε ένα εξαιρετικό άρθρο που μακάρι να είχα το χρόνο να το μετέφραζα και στα ελληνικά:

The Fraying of China’s Gilded Age
China’s rapid economic advances over the past three decades are undeniable. But as social pressures build, is the country set to relive the trauma of America’s Gilded Age?

Published in 1873, Mark Twain’s novel The Gilded Age describes a post-Reconstruction United States in which rapid economic growth generated tremendous wealth for the upper class, and technological innovations improved the quality of life for a burgeoning middle class. Twain also detailed how America’s workers worked long hours in dangerous conditions for low pay, and how corruption rendered the country’s politicians unresponsive to the needs of their constituents. While many of the Occupy Wall Street protesters on U.S. streets may draw parallels between the America of that time with that of today, Twain’s novel provides an evocative window on contemporary China.

The rate and duration of China’s economic growth have no historical precedent. In just over 30 years, China has been transformed from one of the poorest countries in the world, in which tens of millions died of starvation, into the world’s second-largest economy. Where communal farms once languished, one can find modern skyscrapers and Starbucks. Where people once wore Mao suits and rode bicycles, there are now Prada, BMW, and iPhones galore.

As the Wall Street Journal recently pointed out, 40 percent of Chinese are unhappy with their lives, 70 percent of farmers are dissatisfied, and 60 percent of China’s rich are emigrating or considering doing so. While each group has its own reasons – farmers resent abusive land seizures by local government officials, city dwellers are regularly victims of government abuse, and China’s wealthy would prefer to live where their children have better educational opportunities and their wealth is more secure – this translates to a roiling hotbed of popular discontent. Tens of millions of Chinese who have moved from the countryside to the cities in search of work receive little basic government support, such as medical care and education, because they are generally considered to be illegal immigrants by city officials.

Riots, often violent, are a daily occurrence. According to official statistics, there were 127,000 so-called “mass incidents” in 2010 alone – an average of over 340 per day.

There are certainly ways to address these problems. The United States gradually developed tools to manage the negative effects of its own Gilded Age, by eventually allowing the rise of labor unions, laws to protect investment, efforts to stamp out official corruption, and eventually implementation of welfare and social security programs. Yet in each case, implementing these tools in China would require a fundamental change in how business is done. Labor unions are (naturally) controlled by the Chinese Communist Party, the rule of law in China is unreliable at best, and official corruption is a persistent problem on a scale that would even make Jack Abramoff blanch.

Most fundamentally, China’s ability to manage future problems will be hampered by its political system. The United States was able to (very gradually) adjust to the problems it faced because its leaders were accountable to a voting public that demanded reform. China’s leaders, however, aren’t directly held accountable by their people. While Chinese politicians routinely (and often genuinely) cite popular opinion as a driver in their decision-making, tying one’s position and job to regular elections has the effect of sharpening one’s need to represent the interests of the public.

The implications of these phenomena for China, and for the world, are staggering. Unlike with the democratic world, the Chinese people don’t have the ability to vent their frustration with free and fair elections. This has the effect of putting a lid on a political pressure cooker, forcing people to express their discontent through riots and difficult-to-censor microblogging. If something goes wrong, this pressure could explode. 

Τα παιδιά των Κινέζων αξιωματούχων και βιομηχάνων-τραπεζιτών ήδη κυκλοφορούν με Φεράρι, όταν άλλοι πεθαίνουν της πείνας και αυτοκτονούν από την υπερβολική δουλειά..

Children of the Revolution
China's 'princelings,' the offspring of the communist party elite, are embracing the trappings of wealth and privilege—raising uncomfortable questions for their elders.
One evening early this year, a red Ferrari pulled up at the U.S. ambassador's residence in Beijing, and the son of one of China's top leaders stepped out, dressed in a tuxedo.

The car, though, was a surprise. The driver's father, Bo Xilai, was in the midst of a controversial campaign to revive the spirit of Mao Zedong through mass renditions of old revolutionary anthems, known as "red singing." He had ordered students and officials to work stints on farms to reconnect with the countryside. His son, meanwhile, was driving a car worth hundreds of thousands of dollars and as red as the Chinese flag, in a country where the average household income last year was about $3,300.

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: