Αυτή η εβδομάδα ήταν μια τέλεια παράσταση από το θέατρο του παραλόγου. Ο περιοδεύων θίασος εντυπωσίασε με την συνέπειά του στο να προσφέρει μοναδικές συγκινήσεις προς τέρψη των ΜΜΕ. Ο ΓΑΠ κάνει δήλωση για δημοψήφισμα. Μετά το παίρνει πίσω, αφού έχει αναγκαστεί να γίνει ο καρπαζοεισπράκτορας των G20 και να τον κράζουν ακόμη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Παρουσιάζει το δημοψήφισμα ως τέχνασμα για να δεχτεί ο Σαμαράς την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Από την άλλη η ΝΔ, ξεσκεπάζεται, τουλάχιστον σ’ αυτούς που είχαν πρόθεση να την εμπιστευτούν (αν και δοκιμασμένη και αποτυχημένη), καθώς πετάει το αντιμνημονιακό προσωπείο, υποστηρίζοντας ανοιχτά την νέα δανειακή σύμβαση.
Ο μπαμπούλας της χρεοκοπίας πλανάται εκ νέου πάνω από το ελληνικό κοινοβούλιο. Μεγαλύτερο ρεζιλίκι για την “προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία”, ήταν η χθεσινή ψήφος εμπιστοσύνης, που γι’ ακόμη μια φορά όλοι οι βουλευτές παρουσιάστηκαν προκλητικά κατώτεροι. Μάλιστα ο πρωθυπουργός αν και πήγε με 152 βουλευτές πριν την ψηφοφορία, κατάφερε να βγει με 153, απόδειξη της επιθυμίας να διατηρήσουν όλοι την καρέκλα τους. Αν και πολλοί βουλευτές παπαγάλιζαν δηλώσεις πριν την κρίσιμη ψηφοφορία, δήθεν για αμφισβήτηση στο πρόσωπο του πρωθυπουργού, ως άλλοι Νουρέγιεφ, έκαναν χορευτικά και κωλοτούμπες, προκαλώντας τουλάχιστον την οργή του λαού. Αυτοί που έχουν κάνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο.
Ο ΓΑΠ κατάφερε μέσα από ένα ακόμη σοκ, στο οποίο επέβαλε τον πολιτικό κόσμο και την κοινωνία, να κερδίσει την πολιτική του επιβίωση, για όσο κι αν κρατήσει. Με τυχοδιωκτικό τρόπο, αλλά τα κατάφερε. Αφήνοντας έξω την κοινωνία από οποιαδήποτε συμμετοχή, σαν τα θέματα που πραγματεύονται μέσα στην Βουλή να αφορούν μόνο αυτούς. Το κλίμα διαμορφώθηκε τόσο ρευστό, σαν να ήταν αποτέλεσμα προσχεδιασμένης τακτικής. Η αντιπολίτευση τραγική. Η ΝΔ πιο προβλέψιμη δεν θα μπορούσε να είναι, με έναν πρόεδρο που (προς Θεού!) δεν τον νοιάζει η καρέκλα. Απλά εμμένει στην φθορά του ΠΑΣΟΚ για να γίνει κάποια στιγμή κι εκείνος πρωθυπουργός.
Το ΛΑΟΣ ξερογλείφεται για να γευτεί αποφάγια εξουσίας, ενώ η Αριστερά έχει μπει από μόνη της στην γωνία, σαν μικρά καθεστωτικά κόμματα, που περιορίζονται στον ρόλο του επαγγελματία καταγγέλλων. Η χώρα ξεφτιλίζεται από μικροπολιτικά συμφέροντα ατόμων που δεν θέλουν απλά την καρέκλα, αλλά ολόκληρο εργοστάσιο της Neoset. Ασελγούν στο πτώμα της και διαπομπεύουν την δημοκρατία που μάλιστα έχουν το θράσος να μιλούν εξ’ ονόματός της. Η κρίση αποτελεί την ευκαιρία για τους κουστουμάνθρωπους να στήσουν παγίδες ο ένας στον άλλον, να κάνουν στρατηγικά σχέδια και να προσπαθήσουν να κερδίσουν πόντους στο δικό τους άρρωστο παιχνίδι. Ένα παιχνίδι που στον πίνακα κατάταξης της μαλακίας και της ασυνειδησίας αυτοί έχουν γράψει highscore.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου