Το διήμερο που πέρασε ήταν ένα κρίσιμο και πολύ έντονο διήμερο. Έχω πολλά συναισθήματα και σκέψεις και θα επιχειρήσω να τα βάλω σε μια σειρά. Αρχικά θα αναφερθώ στον όγκο του κόσμου που είναι και το πιο σημαντικό. Η συμμετοχή του λαού ήταν το μεγάλο κέρδος, όπως επίσης και επιτέλους η ενιαία παρουσία συνδικάτων. Στις 19, πρέπει να υπήρχε πάνω από 500.000 κόσμος. Τα καθεστωτικά μέσα, συνεχώς απαξίωναν το μέγεθος του πλήθους. Δεν ξέρω αν γίνομαι υπερβολικός στις εκτιμήσεις μου, αλλά ο κόσμος ήταν εκατοντάδες χιλιάδες.
Ο παλμός και η αποφασιστικότητα ήταν συγκινητικά. Μεγαλύτερη διάθεση είχε ο κόσμος να παραμείνει στο Σύνταγμα, ακόμη και όταν υπήρχε το γνωστό θέατρο με τους κουκουλοφόρους-αγνώστων λοιπών στοιχείων- να συγκρούονται με τα ΜΑΤ. Η αστυνομία δε, είχε περισσότερο αμυντική στάση, κυρίως φοβούμενη αιματοκύλισμα, λόγω της πολυπληθούς συγκέντρωσης. Η 19η του Οκτώβρη έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα. Υπήρξε ενθουσιασμός και παρόλο που η αστυνομία με εντολή της έκλεισε τους σταθμούς μετρό του Συντάγματος και Ευαγγελισμού, οι διαδηλωτές που κατευθύνθηκαν στο Σύνταγμα δεν πτοήθηκαν. Για την 20η του μηνός, υπήρχαν ακόμη μεγαλύτερες προσδοκίες. Nα σημειωθεί εδώ, πως πρώτη φορά συμμετείχε μεταπολιτευτικά, σε τόσο μεγάλο βαθμό και ο ιδιωτικός τομέας στις απεργίες.
Εκατοντάδες χιλιάδες λαού συγκεντρώθηκαν πάλι, με το ΠΑΜΕ να έχει απευθύνει κάλεσμα για αποκλεισμό της Βουλής. Κι ενώ όλα κυλούσαν ήρεμα, με την αστυνομία να έχει πάλι διακριτικό ρόλο και όλα να θυμίζουν γιορτή, κάποια στιγμή από το πουθενά, κουκουλοφόροι άγνωστης ταυτότητας έκαναν την εμφάνισή τους και άρχισαν να επιτίθενται στο μπλοκ του ΠΑΜΕ, πετώντας μολότοφ και μάρμαρα μέσα στο πλήθος, εντελώς στα τυφλά! Οι συγκρούσεις άρχισαν και οι μάχες σώμα με σώμα, αλλά και η έκρηξη βίας παρέπεμπαν σε εμφύλιο.
Δεν μπορώ να βάλω το χέρι μου στην φωτιά για το ποιοι ήταν οι κουκουλοφόροι και θα ήταν παρακινδυνευμένο. Ήταν παρακρατικοί, φασίστες, ή αναρχικοί που θεωρούν κορωνίδα της επανάστασης την σύγκρουση με όποιον τους στερεί την…σύγκρουση; Ήταν απλά εγκληματικά ηλίθιοι; Δεν ξέρω για να απαντήσω υπεύθυνα, όπως και κανείς μας. Από την άλλη το ΠΑΜΕ μπορεί να οργάνωσε άψογα την περιφρούρηση της διαδήλωσης, αλλά όταν βρίσκονται διαδηλωτές (χωρίς να επιδεικνύουν κομματική ταυτότητα) που καταγγέλουν την στάση των ομάδων περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, να τους απαγορεύσουν να πλησιάσουν την Αμαλίας, τότε μπαίνεις σε επιπλέον σκέψεις. Κάποιες στιγμές μου φάνηκε λες και το ΠΑΜΕ περιφρουρούσε την Βουλή από τους διαδηλωτές με αυτή του την συμπεριφορά. Πήρε και εύσημα από τον Άδωνη Γεωργιάδη και τον Πάγκαλο ακριβώς γι’ αυτό. Μήπως έδρασε ως δεκανίκι του συστήματος; Πάντως και μέλη του ΠΑΜΕ είδα με ρόπαλα και κράνη. Συμφωνώ ότι πολλές φορές ο αναρχικός χώρος (αν ανήκαν εκεί οι κουκουλοφόροι) έχει χαλάσει πολλές φορές συγκεντρώσεις και αν θέλουν σύγκρουση με τα ΜΑΤ γιατί δεν το κάνουν και άλλες μέρες; Αυτό δεν αναιρεί τον λανθασμένο χειρισμό από μεριάς ΚΚΕ, σαν να είναι η πλατεία κτήμα τους και η διαδήλωση μονοπώλιο.
Και τις δύο ημέρες, μόλις άρχισε το ωράριο των κουκουλοφόρων, απομακρύνθηκε σταδιακά ο μεγάλος όγκος του κόσμου. Επενέβη και η αστυνομία, όπου απομάκρυνε όσους ακόμη άντεχαν και έτσι η διαδήλωση διαλύθηκε. Είχαμε λοιπόν, την κυβέρνηση να ψηφίζει το Πολυνομοσχέδιο με το Σύνταγμα άδειο. Και το χειρότερο νέο ήρθε από το ιατρικό ανακοινωθέν του Ευαγγελισμού. Ένας άνθρωπος νεκρός. Νεκρός για το τίποτα. Νεκρός από την ρίψη ασφυξιογόνων. Ένας νεκρός και η ελπίδα να μην αρχίσουμε να μετράμε από εδώ και πέρα…Υπήρχαν και δεκάδες τραυματίες. Υπήρχε και διχασμός. Δηλητήριο έξω και μέσα μας.
Μέσα στην Βουλή συνεχίστηκε το θέατρο. Όπως κάθε φορά που είναι να ψηφιστεί ένα ακόμη έγκλημα, έτσι και τώρα είχαμε δήθεν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να το σκέφτονται, να ψηφίζουν “για τελευταία φορά” μια ακόμη φορά, να επικρατούν δραματικοί τόνοι και περίσσια υποκρισία, να ομιλούν για συνειδήσεις οι πλέον ασυνείδητοι. Η Λούκα Κατσέλη διαγράφηκε -δημοκρατικά βεβαίως- επειδή δεν ψήφισε το άρθρο 37. Το ΠΑΣΟΚ κρατιέται με νύχια και με δόντια από την εξουσία, εν μέσω απειλών και εκβιασμών, παίρνοντας την μια δόση μετά την άλλη σαν κοινό πρεζάκι και σπρώχνοντας την χώρα ολοένα πιο βαθιά στην άβυσσο. Μάλιστα τολμούν να λένε ότι κάνουν εθνικό αγώνα, ότι δίνουν μάχη.
Η κυβέρνηση που απειλεί πλαγίως με τανκς ή με μακελειό, που χρησιμοποιεί διάφορες μεταμφιέσεις (αστυνομία, παρακρατικοί, κόμματα δεκανίκια) για να επιβληθεί και θέλει να εκπροσωπήσει έναν λαό που την έχει απονομιμοποιήσει, αλλά επειδή εκείνη γνωρίζει “το καλό του”, αρνείται να φύγει, ακόμη κι αν υπάρξουν πτώματα στους δρόμους. Και βέβαια όταν ακούς τον Βενιζέλο να φωνάζει στην Βουλή με το γνωστό, αυταρχικό του ύφος “Τώρα, τώρα, τώρα” καταλαβαίνεις ότι η εξουσία δεν θα υποχωρήσει. Δύο μεγαλειώδεις απεργίες σε 2 ημέρες δεν στάθηκαν αρκετές, αφού μείναμε στο ίδιο έργο θεατές, με άλλους πρωταγωνιστές και κομπάρσους. Το τέλος δεν ήρθε, το καθεστώς μπορεί να μοιάζει όλο και πιο κοντά στην πτώση του κάθε φορά, αλλά το σκοτάδι έρχεται με δρασκελιές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου