Του Άρη Σειρηνίδη
Ακολουθεί ένα καταπληκτικό κείμενο του γνωστού πολιτικού κρατουμένου Άρη Σειρηνίδη. Το εν λόγω κείμενο λογοκρίθηκε και κατέβηκε από τους περισσότερους κινηματικούς ιστοτόπους ακόμα και από το indymedia. Εμείς επιλέγουμε να το δημοσιεύσουμε και σας προτρέπουμε να το διαβάσετε παρά το μέγεθός του γιατί πραγματικά είναι ένα καταπληκτικό κείμενο.
Ακολουθεί το τέταρτο μέρος του κειμένου:
Με αναιμική παρουσία στα προηγούμενα στάδια των απεργιακών διαδικασιών, στην ανάπτυξη τηςταξικής πάλης δηλαδή, ο αναρχικός χώρος εμφανίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο τελευταίο στάδιο,αυτό της διαδήλωσης, ανοργάνωτος, χωρίς διακριτή πολιτική παρουσία, με ασαφή τακτική και στρατηγική στόχευση, να αξιώνει το ρόλο του προνομιακού εκφραστή της κοινωνικής οργής και αγανάκτησης. Μόνο που πλέον, σημαντικό και ιδιαίτερα δυναμικό κομμάτι του δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία και τη δράση του στην πορεία ως κοινωνική, ούτε αισθάνεται κάποιου είδουςαλληλεγγύη με τα υπόλοιπα κομμάτια που διαδηλώνουν.
Ορισμένοι, μάλιστα, είναι πιθανόν να τααντιμετωπίζουν ακόμα και εχθρικά και οι διεκδικήσεις τους να τούς φαίνονται ως ενδείξειςυποταγής. Η μαζικότητα μιας πορείας φτάνει τελικά να έχει σημασία μόνο ως προς τηχρηστικότητά της για την εκδήλωση των συγκρουσιακών τους διαθέσεων. Εντός αυτού τουπλαισίου είναι αρκούντος κατανοητό, πώς όλη την κρίσιμη κοινωνικά περίοδο αμέσως μετά τηνυποταγή της χώρας στο ΔΝΤ, δεν κατορθώθηκαν ούτε καν προωθήθηκαν ουσιαστικές συνθέσεις μεευρύτερα κοινωνικά κομμάτια. Εννοώ, συνθέσεις βαθύτερες από αυτήν που γεννά η-σημαντικότατη- κοινή συμμετοχή στις οδομαχίες, οι οποίες θα μπορούσαν να συγκροτήσουν έναπεδίο κινηματικής αναφοράς για ευρύ φάσμα αντικαπιταλιστικών δυνάμεων.
Με το αναρχικό κίνημα να μην μπορεί να συγκροτήσει έστω μια συνέλευση όλους αυτούς τους μήνες, ακόμα και για το στοιχειώδες ζήτημα της παρουσίας του στον δρόμο, το έδαφος για τηνανάπτυξη του τυχοδιωκτισμού ήταν ανοιχτό. Τα διάφορα παρεάκια που αλώνιζαν τις απεργιακέςδιαδηλώσεις αγκαζέ με αρκετούς από αυτούς που σήμερα έχουν το θράσος να εμφανίζονται στιςκινηματικές διαδικασίες σα να μην τρέχει τίποτα και επιτίθενταν με σφυριά σε όσους δενκατανοούσαν την επαναστατική τους λύσσα ή εξφενδόνιζαν μολότοφ σε αρτοποιεία γεμάτα κόσμο,ήταν το προεικόνισμα αυτών που έμελλε να συμβούν.Αν ως χώρος συνηθίζουμε να στηλιτεύουμε την κοινωνική αδιαφορία με τη φράση «η σιωπή είναι συνενοχή», το γεγονός ότι αρκετοί εξ αυτών που σήμερα πολεμούν τις εν λόγω πρακτικέςανέχονταν όλους αυτούς τους μήνες τα συγκεκριμένα άτομα όσο και τους πάτρωνες τους σεεκδηλώσεις και κοινωνικούς χώρους και εξακολουθούν να τούς ανέχονται, δείχνει την παθογένειακαι το βαθμό αλλοτρίωσης που μαστίζει το κίνημα.
Η ουσιαστική όμως «καινοτομία» που κομίζουν στο κίνημα και την κοινωνία οι νέες επαναστατικέςιδέες, η πραγματική τομή σε σχέση με το παρελθόν, είναι η επαναλαμβανόμενη, και προφανώςσυνειδητή, ανάδειξη σε κοινωνική αξία και σημείο αναφοράς του «νονού» που βρίσκεται κρατούμενος στην Ακτίνα μας, γεγονός που συνιστά μια σοβαρή πολιτική και αξιακή έκπτωση γιατον λεγόμενο «αναρχικό αντικοινωνισμό». Εξόχως αποκαλυπτική της εκπληκτικής δυνατότηταςδιείσδυσης των καπιταλιστικών σημασιών ακόμα και σε χώρους όπως η ένοπλη πάλη, όπου εξ’αιτίας της πολιτικής και υπαρξιακής της βαρύτητας θεωρείται συχνά επαρκώς στεγανοποιημένηαπό την κυρίαρχη κοσμοεικόνα, η αναγόρευση σε τιμητή της κοινωνικής απάθειαςχαρακτηριστικών εκπροσώπων του κόσμου της νύχτας σημαίνει, παράλληλα, την αλλοίωσηβασικών κοινωνικών και ιστορικών σημάνσεων του επαναστατικού κινήματος.
Η τοποθέτηση στο ίδιο νοηματικό συνεχές του επαναστατικού εξεγερτικού λόγου και του λόγου τηςμαφίας, καθιστά τα όρια μεταξύ των δύο εξ’ αντικειμένου εχθρικών κόσμων δυσδιάκριτα,συμβάλλει στην εδραίωση επαφών μεταξύ τους και επιτείνει ασφαλώς τη σύγχυση και τοναποπροσανατολισμό μέσα στο κίνημα και την κοινωνία. Αυτή ακριβώς τη σύγχυση αποτυπώνει εύγλωττα, άλλωστε, και η σύνδεση πολιτικών κρατουμένων με την άτυπη εξουσία των φυλακών.Σύνδεση που αντανακλάται σε ένα σύνολο καθημερινών δραστηριοτήτων. Οι επαφές, όμως, μεταξύτων κοινωνικών ομάδων δεν είναι ποτέ ουδέτερες, αλλά σημαίνονται εμφατικά από τη θέση πουκατέχει κάθε μία στον κοινωνικό-ταξικό ανταγωνισμό.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι και η άτυπη εξουσία της φυλακής, όπως και οι αγωνιστές του επαναστατικού κινήματος και ο κόσμος του οργανωμένου εγκλήματος, αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικούς κόσμους οι οποίοι αν για λόγουςτακτικής δεν βρίσκονται σε άμεση σύγκρουση, πρέπει εν τούτοις να διατηρούν τις αποστάσεις.Αυτή ακριβώς η δραματική μείωση των αποστάσεων, σε συνδυασμό με την κραυγαλέα έλλειψημιας οργανωτικής πολιτικής βάσης, ήταν που επέδρασε αρνητικά ως προς την εκδήλωση μιαςπραγματικής δυναμικής και εξεγερτικής πρωτοβουλίας κατά την επίσκεψη Καστανίδη.
Εγκλωβισμένοι λίγη ώρα πριν την άφιξη του υπουργού μέσα σε ένα πλέγμα συμβάσεων με τηνενδιάμεση εξουσία της Ακτίνας, οι πολιτικοί κρατούμενοι βρέθηκαν απροετοίμαστοι και μεμειωμένα αντανακλαστικά στην είδηση της παρουσίας του υπουργού, αδυνατώντας πιθανόν και νααντιληφθούν ακόμη τη σημασία και την ευκαιρία μιας τέτοιας επίσκεψης. Με τη βιαστική και αμήχανη συνεννόηση μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων να γίνεται υπό την παρουσία τουαναμφισβήτητου «αφεντικού» της Ακτίνας και να διακόπτεται από τις παροτρύνσεις του γιαδιάλογο και ηρεμία, γίνεται κατανοητό το είδος της – έστω ολιγόλεπτης – προετοιμασίας που είχεη πολιτική μας παρέμβαση. Ο μοναδικός, ίσως, αστάθμητος παράγοντας στην Ακτίνα, οι πολιτικοί κρατούμενοι, η δύναμη που θα μπορούσε να εκφράσει την κοινωνική οργή και τη διάθεση γιασύγκρουση των κρατουμένων, βρέθηκε την ώρα που ο Καστανίδης διάβαινε την κιγκλίδα νασυνομιλεί για το θέμα με τη δύναμη εκείνη που προωθεί μέσα στη φυλακή τον διάλογο και τηνομαλότητα.
Εκείνη τη στιγμή, η σύγκρουση με το κράτος προϋπέθετε την ακόμα πιο δύσκολη ίσωςαντιπαράθεση με την άτυπη εξουσία της Ακτίνας και την διάρρηξη των σχέσεων φιλίας και αλληλοβοήθειας που έχουν αναπτυχθεί, κάτι που οι πολιτικοί κρατούμενοι, χωρίς άλλωστε ενιαίολόγο και αντίληψη, ούτε μπορούσαν ούτε προφανώς επιθυμούσαν. Αναπόδραστα, το θυμικό και οαυθορμητισμός κάποιων συντρόφων δεν μπορούσε να προσδώσει στη δυναμική της παρέμβασηςκάτι παραπάνω από τον χαρακτήρα της λεκτικής επίθεσης που προσέλαβε και παρόλο το αίσθημαανάτασης που νοιώσαμε, μας έμεινε τελικά η πικρή γεύση της χαμένης ευκαιρίας.
Λίγες μόνο μέρες αργότερα, την ημέρα της απεργιακής διαδήλωσης της 15ης Δεκέμβρη, τη φυλακήεπισκέφθηκε η διακομματική επιτροπή της Βουλής. Αν και η επίσκεψη ήταν αναμενόμενη και είχειδωθεί και σαν μια ευκαιρία επανόρθωσης των λαθών που έγιναν κατά την επίσκεψη Καστανίδη, ηανυπαρξία οργάνωσης και σχεδιασμού είχε σαν αποτέλεσμα μεμονωμένες λεκτικές αντιδράσεις και πάλι – αν και μικρότερου εύρους –, οι οποίες όμως ανάγκασαν τους βουλευτές να αποχωρήσουνεσπευσμένα από την Ακτίνα.Μια δυναμικού τύπου αντιμετώπιση των εκπροσώπων του κοινοβουλίου θα αποκτούσε ένανιδιαίτερα συμβολισμό την ίδια ημέρα που οι διαδηλωτές συγκρούονταν με πρωτοφανή έντασηστους δρόμους της Αθήνας και ξυλοκοπούσαν τον βουλευτή Χατζηδάκη.
Σε αντίθεση, πάντως, μετους συνήθως εγκαλούμενους για μη επαρκή εξεγερτισμό διαδηλωτές, οι εκπρόσωποι της«αντισυστημικής» νύχτας δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συνεχίζουν να ομιλούν φιλικά με τηνκρατική αντιπροσωπεία.Στην κρίσιμη φάση του ταξικού πολέμου που διανύουμε στην εποχή της ιμπεριαλιστικής κατοχήςαπό ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ, οι αυξημένες ανάγκες του αγώνα τοποθετούν ασφαλώς το περιεχόμενο τηςκοινωνικής-ταξικής πάλης σε νέες βάσεις. Το επαναστατικό-εξεγερτικό κίνημα, αν θέλει σήμεραπραγματικά να είναι ανταγωνιστικό και αποτελεσματικό απέναντι στην παγκόσμια επέλαση τουκεφαλαίου, οφείλει να ανεβάσει τις οργανωτικές, θεωρητικές και επιχειρησιακές του ικανότητεςστην επίδοση που επιβάλλουν οι αντικειμενικές συνθήκες εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Η κυρίαρχη τάξη ανεβάζει διαρκώς το επίπεδο της εκμετάλλευσης, της ταξικής βίας και τωνοργανωτικών της δομών, κυριολεκτικά καλπάζει, την ώρα που το κίνημα, παρά τις εξάρσεις και τιςεπί μέρους δυναμικές που αναπτύσσει, δείχνει να αδυνατεί να προωθήσει ευρύτερες κοινωνικέςσυνθέσεις και να θέσει την πολιτική και οργανωτική βάση για τη συγκρότηση ενός μαζικούαντικαπιταλιστικού ανατρεπτικού μετώπου.Σε αυτή την κρίσιμη καμπή του κοινωνικού ταξικού-πολέμου, οι δεκάδες πλέον πολιτικοί κρατούμενοι που βρίσκονται έγκλειστοι στις φυλακές της χώρας, αποτελούν δυνητική βόμβα στα θεμέλια ενός από τους πλέον βάρβαρους όσο και ζωτικούς για την κυριαρχία θεσμούς.
Η διάνοιξη ενός μόνιμου πεδίου κοινωνικής αντιπαράθεσης με το κράτος, εντός μιας συνθήκης που θαεπιδεινώνεται ταχέως και θα παράγει διαρκώς ολοένα και περισσότερες αιτίες και αφορμές γιασύγκρουση και εξέγερση, επιβάλλει επιτακτικά την ανάγκη αρτιότερων μορφών πολιτικήςοργάνωσης και επικοινωνίας. Οι δεκάδες φυλακισμένοι σύντροφοι, φορείς ενίοτε διαφορετικώνεμπειριών αγώνα όσο και κοινωνικοπολιτικών αφετηριών, μέσων και τακτικής, εκφραστές ακόμακαι διαφορετικών κοσμοθεωρητικών στάσεων, συνθέτουν ένα αξιοσημείωτο κομμάτι του μωσαϊκούτου επαναστατικού κινήματος και, γιατί όχι, μια μικρή αλλά σημαντική αντανάκλαση της ίδιας τηςκοινωνίας.Η συλλογικοποίησή τους, η σύνθεση, όπου είναι δυνατόν, των διαφορετικών δυνατοτήτων τηςεπαναστατικής δράσης που εκφράζουν άτομα και ομάδες, είναι κατά τη γνώμη μου σήμερααπαραίτητος όρος τόσο για την ανάπτυξη του αγώνα των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή όσοκαι για την αντιμετώπιση και πάντα δύσκολων συνθηκών του εγκλεισμού.
Στην κατεύθυνση αυτή ησυγκρότηση της συνέλευσης της συλλογικότητας των πολιτικών κρατουμένων θα αποτελέσει,νομίζω, το πρώτο βήμα για τη δημιουργία της αναγκαίας πολιτικής βάσης, επί της οποίας θασυνδιαμορφώνονται τακτικές και στρατηγικές στοχεύσεις.Η οργανωμένη παρουσία και δράση των πολιτικών κρατουμένων στη φυλακή διανοίγει νέουςδρόμους για την εδραίωση και την εμβάθυνση των σχέσεων τους με τον εξεγερμένο κόσμο τωνφυλακών, συγκροτεί έναν ισχυρό πόλο συνείδησης όσο και επαφής με το κίνημα αλληλεγγύης και δρα καταλυτικά ως προς το καίριο πάντα ζητούμενο της επαναστατικής δράσης στη φυλακή, στηδημιουργία, εν τέλει, ενός μαζικού εξεγερτικού κινήματος.
Άρης Σειρηνίδης
πολιτικός κρατούμενος, Α΄ Ακτίνα Φυλακών Κορυδαλλού
ολόκληρο το κείμενο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου