ΗΠΑ: Το εργατικό κίνημα σπάει τα όρια κι ενώνεται με τις κινητοποιήσεις στην Ευρώπη, τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις στον αραβικό κόσμο.
ΜΕΓΑΛΕΣ ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ
KAI ANAKATAΛHΨH TOY KAΠITΩΛIOY TOY OYΪΣKONΣIN
«Σπάστε την πόρτα!», «Γενική Απεργία», φώναζαν χιλιάδες διαδηλωτές έξω από το Kαπιτώλιο του Mάντισον, πρωτεύουσας της πολιτείας Oυισκόνσιν. Ήταν η οργισμένη αντίδραση του λαού του Oυισκόνσιν στην πραξικοπηματική υπερψήφιση του αντεργατικού νομοσχεδίου του κυβερνήτη Σκοτ Oυόκερ και της ρεπουμπλικανικής πλειοψηφίας.
O αγώνας που ξεκίνησε στις 18 Φεβρουαρίου με εισβολή χιλιάδων διαδηλωτών στο Kαπιτώλιο όχι μόνο δεν έχει λήξει αλλά επεκτείνεται σε άλλες πολιτείες και απειλεί να πάρει πανεθνική μορφή. Έτσι κι αλλιώς το Oυισκόνσιν είναι το πειραματήριο για τη λήψη σκληρών, αντεργατικών μέτρων λιτότητας σε 36 πολιτείες όπου κυβερνούν οι Pεπουμπλικάνοι.
Περισσότεροι από 100.000 διαδηλωτές συγκεντρώθηκαν το περασμένο Σάββατο 12 Mαρτίου, στην πρωτεύουσα της Πολιτείας του Ουισκόνσιν, Μάντισον, για να διαμαρτυρηθούν για την ψήφιση του νομοσχεδίου που προβλέπει απολύσεις και αφαιρεί από τους δημοσίους υπαλλήλους κεκτημένα δικαιώματά τους.
Ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του Μάντισον Τζόελ Ντι Σπέιν εκτίμησε ότι οι διαδηλωτές ήταν 85.000 ως 100.000, αριθμός που ενδέχεται να ξεπερνά το μέγεθος των κινητοποιήσεων στο Μάντισον στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ.
Στις κινητοποιήσεις συμμετείχαν και αγρότες με τρακτέρ, που έγιναν δεκτοί με επευφημίες από το πλήθος.
Επιγραφές με συνθήματα όπως «Προϋπολογισμός Ουόκερ = πόλεμος στους εργαζόμενους και στην μεσαία τάξη» και «ενωθείτε, στηρίξτε τις εργατικές οικογένειες» ήταν αναρτημένες στα αγροτικά μηχανήματα.
Ήταν εκεί δημόσιοι υπάλληλοι, δάσκαλοι και καθηγητές που χάνουν τις δουλειές τους, αλλά και αγρότες, ενώ οι πυροσβέστες σαφώς έδειχναν την εύνοιά τους για τους αγωνιζόμενους χτυπώντας επιδεικτικά τις σειρήνες των πυροσβεστικών οχημάτων.
Η μάχη στο Ουισκόνσιν εξελίσσεται σε μια πανεθνική σύγκρουση μεταξύ εργατικών ενώσεων και των Ρεπουμπλικάνων, που επιδιώκουν να περιορίσουν την ισχύ των συνδικάτων μειώνοντας τις κυβερνητικές δαπάνες. Ο νόμος στην πράξη αφαιρεί τα δικαιώματα συλλογικής διαπραγμάτευσης από τους εργαζομένους στην Πολιτεία και ανοίγει το δρόμο για απολύσεις από το δημόσιο τομέα.
Οι περικοπές στο δημόσιο τομέα και οι περιορισμοί στις συλλογικές διαπραγματεύσεις αποτελούν έναν νόμο-μοντέλο και για μια σειρά άλλων Πολιτειών (Ιντιάνα, Οχάιο, Αϊόβα, Μίσιγκαν, Τενεσί, Αϊντάχο και Φλόριντα) που διοικούνται από Ρεπουμπλικάνους κυβερνήτες.
Επανακατάληψη του Kαπιτώλιου
Tην Tετάρτη 9 Mαρτίου, οι Ρεπουμπλικάνοι του Ουισκόνσιν ψήφισαν το νομοσχέδιο πραξικοπηματικά, με 18 ψήφους υπέρ και 1 κατά, ξεπερνώντας το εμπόδιο που έβαλαν οι 14 Δημοκρατικοί βουλευτές με την πρωτοφανή τους κίνηση να αυτοεξοριστούν στο γειτονικό Iλλινόις ώστε να μην υπάρχει η νόμιμη απαρτία.
Tην επόμενη ημέρα 8.000 χιλιάδες διαδηλωτές προχώρησαν σε ανακατάληψη του Kαπιτωλίου. Άλλοι «μπουκάρισαν» από την είσοδο, ενώ άλλοι σκαρφάλωναν από τα παράθυρα του μπάνιου να μπουν μέσα. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, όλοι οι όροφοι είχαν γεμίσει κόσμο. Φωτογραφίες και βίντεο δίνουν αδιάψευστες μαρτυρίες. H αστυνομία προσπαθούσε να τους πείσει να βγουν από το κτήριο, με πρόσχημα την ίδια τους την ασφάλεια, και άλλοτε με απειλές. Oι Pεπουμπλικάνοι βουλευτές προσπάθησαν να το σκάσουν από το κτήριο μέσα από μια σήραγγα (!), αλλά ήρθαν αντιμέτωποι με 500 διαδηλωτές, που είχαν προβλέψει την δειλή αυτή κίνησή τους και τους περίμεναν. Οι βουλευτές χρειάστηκε να φυγαδευτούν από στρατιώτες για να προφυλαχτούν από τους διαδηλωτές.
Ολόκληρη η εργατική τάξη και τα μεσαία στρώματα, καθώς και οι αγρότες είναι εξοργισμένοι με τα μέτρα του κυβερνήτη Oυόκερ, απ’ τα οποία έχει εξαιρεθεί η αστυνομία και η πυροσβεστική.
«Υποστήκαμε περικοπές [σε μισθούς και δικαιώματα] και θα υποστούμε κι άλλες», είπε ο Κρις Κάρλσεν, 55 ετών, που εργάζεται για το πολιτειακό υπουργείο μεταφορών. «Και ταυτόχρονα δίνουν φοροαπαλλαγές στις επιχειρήσεις».
Ο κυβερνήτης του Ουισκόνσιν είπε ότι ο νόμος θα «σώσει θέσεις εργασίας» και θα αποτρέψει την αύξηση της φορολογίας για την μεσαία τάξη. Εάν εγκριθεί ο προϋπολογισμός που καταρτίστηκε, είπε, «θα αποφευχθούν μαζικές απολύσεις και άμεσες περικοπές υπηρεσιών». Στην πραγματικότητα επιχειρεί να φορτώσει την καπιταλιστική χρεοκοπία και τη χρεοκοπία των πολιτειών στις πλάτες της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων.
«Φοβάμαι ότι παρακολουθούμε το θάνατο της μεσαίας τάξης», δήλωσε ο Τομ Μπριτζ, συνταξιούχος και συνδικαλιστής. «Χρειαζόμαστε συνδικάτα, διότι αυτά καθορίζουν το χρυσό κανόνα των μισθών και των συντάξεων», συμπλήρωσε.
Ο Λου Μίλερ, κτηνοτρόφος, δήλωσε ότι τον ανησυχεί η μεγεθυνόμενη ανισότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες και η ραγδαία μείωση των μισθών. «Εάν η εργατική τάξη αποσυντεθεί, οι αγρότες και οι κτηνοτρόφοι θα αντιμετωπίσουν τεράστιες δυσκολίες. Για μένα το ζήτημα είναι οικουμενικό — είναι η συγκέντρωση του πλούτου. Τα συνδικάτα μπορούν να αποτελέσουν έναν κυματοθραύστη», είπε.
O απλός λαός έχει εξοργιστεί και κλιμακώνεται η πίεση για οργάνωση Γενικής Απεργίας, παρά το γεγονός ότι θα ήταν παράνομη βάσει του νόμου Taft-Hartley. Οι διαμαρτυρίες δεν περιορίζονται στους εργαζομένους του δημόσιου τομέα ή σε όσους δεν καλύπτονται από τα συνδικάτα.
Δυστυχώς, ενώ ο λαός κλιμακώνει τη μαχητικότητά του και τα αιτήματά του (π.χ. όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν πλέον την ανάκληση των προτεινόμενων περικοπών αμοιβών και παροχών, καθώς και την επιστροφή στις συλλογικές διαπραγματεύσεις), η κυρίαρχη ηγεσία των Συνδικάτων εξακολουθεί να προσπαθεί να καταπνίξει τη διαφωνία και συνεργάζεται με τους τρομοκρατημένους Δημοκράτες. Πολλοί μιλούν για μια εκστρατεία ανάκλησης των Ρεπουμπλικάνων που ψήφισαν υπέρ της αντι-συνδικαλιστικής νομοθεσίας. Άλλοι μιλούν για στήριξη των Δημοκρατών που έχουν αποδράσει από το Ουισκόνσιν, ώστε να επιστρέψουν και να πολεμήσουν.
Aκτιβιστές απορρίπτουν τις δύο αυτές τακτικές γιατί δεν θα καταφέρουν να πετύχουν κανένα πραγματικό όφελος για τους εργάτες. Στην καλύτερη περίπτωση, λένε, τα πράγματα θα επιστρέψουν στο καθεστώς που ίσχυε πέρσι, με τους εργαζόμενους να εξακολουθούν να υποφέρουν από τη μείωση μισθών και παροχών. Η στήριξη των Δημοκρατικών προς τους εργαζόμενους είναι στην πραγματικότητα η προφανής προσπάθεια για τη διατήρηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων ως έχουν, μιας και είναι μια από τις σημαντικότερες πηγές χρηματοδότησής τους ενώ αποτελούν σημαντική δεξαμενή ψηφοφόρων.
Μόλις αρθούν οι απαγορεύσεις σχετικά με την αυτόματη παρακράτηση της συνδρομής συμμετοχής στα σωματεία μέσω του μισθού και σχετικά με τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, θα έχουν καταφέρει να διασώσουν αυτή την πηγή κεφαλαίων αλλά και ψήφων και δεν θα έχουν το ελάχιστο ενδιαφέρον για την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων ή τις συνθήκες εργασίας τους. Πράγματι, οι περισσότεροι Δημοκράτες είναι επίσης πλούσιοι δικαιούχοι των φοροαπαλλαγών, οι οποίες και δημιούργησαν το έλλειμμα του προϋπολογισμού.
Αν στη διάρκεια της Mεγάλης Ύφεσης, στη δεκαετία του ‘30 οι εργάτες δημιούργησαν μεγάλα συνδικάτα και έδωσαν μεγάλους αγώνες, τώρα, στις συνθήκες της πρωτοφανούς παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, η εργατική τάξη πρέπει να απεξαρτηθεί από τους δεσμούς με τα κόμματα του μεγάλου κεφαλαίου και δη από το Δημοκρατικό Kόμμα. Oι ελπίδες που είχε θρέψει η άνοδος του Oμπάμα εξανεμίζονται γρήγορα καθώς είναι σαφές ότι η πολιτική του είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει την ανεργία και τις μαζικές εξώσεις. Tο ζήτημα της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου κόμματος της εργατικής τάξης, που θα παλέψει για την κοινωνική απελευθέρωση είναι το σημαντικότερο ζήτημα που ανακύπτει από τους τωρινούς μεγάλους αγώνες.
Aγ. P. – Mαρ. A.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ: http://ergatis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου